Rajd historyczno-edukacyjny „Akcja Tobruk”, Krąg-Polanów, 4.06.2022 r.
TUTAJ JESTEŚ:
MIEJSCOWOŚĆ BUSZYNO
BUDOWA UMOCNIEŃ WSCHODNIEJ FLANKI WAŁU POMORSKIEGO
Prace nad umocnieniami wschodniego skrzydła Wału Pomorskiego rozpoczęły się już w połowie lat trzydziestych XX w. Ze względu na nikłe w tym okresie zagrożenie ze strony głównego przeciwnika III Rzeszy, wobec którego tworzono tę linię umocnień, czyli Polski, budowę fortyfikacji zakończono w rejonie na południe od Jeziora Bobięcińskiego Wielkiego (Pojezierze Bytowskie). Pozostałą część linii, łączącej miejscowość Żydowo z wybrzeżem Bałtyku, mającej długość 65 km, uznano za tzw. odcinek mobilizacyjny. Miano go przygotować dopiero w sytuacji bezpośredniego zagrożenia III Rzeszy.
Pospieszna rozbudowa Pommernstellung w tym właśnie sektorze rozpoczęła się wraz ze wzrostem zagrożenia działaniami Armii Czerwonej na froncie wschodnim, latem 1944 r. 15 sierpnia powołano sztab mobilizacyjnej rozbudowy umocnień w Wałczu, na którego czele stanął gen. H. Voigt. Przebieg umocnień polowych został skorygowany. Względem planu przedwojennego cofnięto go ku zachodowi przez co transzeje i sieć małych schronów oparły się między innymi o linię rzeki Grabowej.
Ostatniego, wojennego lata całe Niemcy ogarnęła tak zwana „gorączka fortyfikacyjna”. Dla budowniczych wschodniego skrzydła Wału Pomorskiego podstawowym problemem okazał się brak materiałów. Znaczną część zapasów, w latach wcześniejszych przeniesiono do Francji, na potrzeby Wału Atlantyckiego. Brakowało również wykwalifikowanych robotników; ich miejsce zastępowali pospiesznie przeszkoleni cywile oraz jeńcy wojenni. Na horyzoncie rysowały się także niedobory w zakresie właściwej obsady umocnień.
2 października 1944 r. Naczelne Dowództwo Wojsk Lądowych wydało zarządzenie o przygotowaniu nowych stanowisk do obrony. Rdzeń odcinka Żydowo-Darłowo stanowić miały schrony Ringstand 58c uzupełnione transzejami oraz gęstymi zasiekami. W praktyce całości planu rozbudowy wschodniej flanki nie udało się zrealizować, czego ślady, w tym niedokończone obiekty fortyfikacyjne, dostrzec można także współcześnie.
Źródło zdjęć: Bundesarchiv/Militaerarchiv Freiburg Muzeum Ziemi Karlińskiej, Archiwum Studio Historycznego Huzar