Rajd historyczno-edukacyjny „Akcja Tobruk”, Krąg-Polanów, 4.06.2022 r.
TUTAJ JESTEŚ:
SKRZYŻOWANIE DRÓG WOJEWÓDZKICH NR 205 i NR 208
NIEMIECKIE DZIAŁANIA OPÓŹNIAJĄCE NA PÓŁNOC OD POLANOWA, W LUTYM 1945 r.
W chwili pojawienia się czołówek Armii Czerwonej na ternie Gminy Polanów, 26 lutego 1945 r., niemiecka ludność cywilna miała możliwość ucieczki z miasta niemal wyłącznie w kierunku północnym. Celem wędrówki drogą przez Krąg (dziś: droga wojewódzka nr 205) było Sławno a następnie port w Darłowie.
Zadaniem niewielkich sił Wehrmachtu, które pozostawiono do obrony Polanowa i najbliższej okolicy, było przede wszystkim spowalnianie postępów nieprzyjaciela na tyle długo, by jak największa liczba uchodźców przedostała się poza strefę bezpośrednich walk. Z tego powodu, po opuszczeniu miasta 27 lutego 1945 r., żołnierze improwizowanych grup bojowych przystąpili do stawiania punktowego oporu w oparciu o zalesione wzgórza, przede wszystkim rozciągające się w rejonie szosy wiodącej do Sławna. Walki w rozproszeniu i liczne, krótkotrwałe potyczki miały na celu wywołanie u Rosjan poczucia, jakoby na drodze ku wybrzeżu Bałtyku, stanowiska obronne zajęły znaczne siły niemieckie.
Na podstawie prowadzonych w ostatnich latach badań terenowych wysunąć można tezę, że do wymiany ognia, w tym kilkukrotnie nawet z udziałem radzieckiej artylerii, doszło w rejonie skrzyżowania dróg wojewódzkich numer 205 oraz 208 (szosa prowadząca do miejscowości Wielin), w rejonie parkingu leśnego oraz tzw. Białego Domku, niedaleko szkółki leśnej, jak również na skraju lasu, na południowej rubieży wsi Krąg.
Po zajęciu tej miejscowości przez Armię Czerwoną, Niemcy kontynuowali działania opóźniające między innymi nad brzegiem akwenu zwanego dziś Jeziorem Karasiowym, w rejonie skrzyżowania drogi prowadzącej do Kępic oraz kolejnego, wiodącego do Drzeńska. Ostatecznie, na początku marca 1945 r. cofające się jednostki zostały rozbite najprawdopodobniej w okolicy Ostrowca.
Źródło zdjęć: Bundesarchiv/Militaerarchiv Freiburg Muzeum Ziemi Karlińskiej, Archiwum Studio Historycznego Huzar